നിസ്സഹായരായ മനുഷ്യരുടെ
നെഞ്ചിൽ വേവുന്ന അരിമണിയുണ്ട്.
തിളച്ചുമറിയുന്ന മൺകലത്തിലെ
വീർപ്പുമുട്ടുന്ന ജലകുമിളകളുണ്ട്.

അടുപ്പിലെരിയാനാവാതെ
പുകയായ് പുളഞ്ഞ് കിടുകിടുക്കുന്ന
കറുത്തു മെലിഞ്ഞ വിറകുകൊള്ളിയുണ്ട്.
ഒട്ടിയ വയറും നനവറ്റ കണ്ണുകളും
ആവേശമായി കൂടെയുണ്ട്.

അവർക്ക് നായകൻ പട്ടിണിയാണ്.
അവരോ വെറും വിശപ്പാണ്.

ദാഹിച്ചു വരണ്ട അധരങ്ങളെ
ഒരു ശക്തിയ്ക്കും തടയാനാവില്ല.
ജലംതേടി അതലഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിക്കും.

ചുക്കിച്ചുളിഞ്ഞ ഈ തൊലിപ്പുറം
കാലമേ, നിനക്കു മാപ്പു നല്കില്ല.
ഇവരെ കാണാത്ത കണ്ണുകൾ
തിമിരം ബാധിച്ച അന്ധതയാണ്.

ഒന്നും എവിടെയും അവസാനിക്കുന്നില്ല.
തുടർച്ച മാത്രം. തുടർച്ചകൾ മാത്രം.

ജീവന് പ്രതീക്ഷയിൽ നിന്ന് ഒഴിയാനാവില്ല.
മുന്നോട്ടു നടന്നേ മതിയാവൂ.
അത് പരിണാമശാസ്ത്രം.